«Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα»
του Ματέι Βίζνιεκ
Έως 9 Απριλίου | κάθε Τετάρτη στις 20:00
Τι θεωρείται «πρόοδος» τον 21ο αιώνα;
Από τις 15 Ιανουαρίου «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» του Ματέι Βίζνιεκ, που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς, επιστρέφει στο θέατρο Μπέλλος σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου με τους (αλφαβητικά) Αλέξανδρο Βάρθη, Ισιδώρα Δωροπούλου, Τάσο Λέκκα, Δημήτρη Πετρόπουλο, Μαίρη Χήναρη.
Κάθε Τετάρτη στις 8 το βράδυ
Μέσα από ένα υπερρεαλιστικό πλαίσιο που όλα μοιάζουν να είναι φάλτσα, διαδραματίζεται μια απόλυτα ρεαλιστική ιστορία ενός οποιουδήποτε πολέμου του τώρα, του τότε ή του μετά. Ο συγγραφέας εμπνέεται από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και μέσα από το έργο του, δίνει χώρο στην ανθρώπινη ψυχή να πενθήσει την ύπαρξη της που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να χαθεί, αν «ο ισχυρός» το θελήσει.
Στο έργο, ο Βίγκαν και η Γιάσμινσκα επαναπατρίζονται στο χωριό τους μετά τη λήξη του εμφυλίου αναζητώντας τη σορό του Βίμπκο, του χαμένου τους γιού που πολεμούσε. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία αναζητώντας τρόπους να εκμεταλλευτεί οικονομικά το πένθος τους. Οι άνθρωποι, ζωντανοί ή νεκροί, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσα εκμετάλλευσης για την παραγωγή κέρδους. Η μοναδική πηγή εσόδων του ζευγαριού είναι η κόρη τους, Ίντα, η οποία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μπλέχτηκε σε κύκλωμα σωματεμπορίας και πλέον εκπορνεύεται στην κεντρική Ιταλία. Η Ίντα βιώνει μια παράλληλη ιστορία εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ξεχασμένο από όλους -από το κράτος, τους διεθνείς φορείς, τους φίλους, τους συγγενείς ακόμα και από την ίδια τη ζωή- και μη έχοντας δικαίωμα διεκδικήσεων, καθώς στερείται οικονομικών πόρων, το ζευγάρι αποφασίζει να ανακαλύψει μόνο του το νήμα της οικογενειακής του ιστορίας. Μέσα από την προσωπική τους διαδρομή, προκύπτει η ιστορία της πολεμικής φρίκης ολόκληρου του 20ου αιώνα.
Η ομάδα The Young Quill καταπιάνεται με το έργο αυτό είκοσι χρόνια αφότου γράφτηκε, επικαιροποιεί το ερώτημα και αναρωτιέται αν η «πρόοδος» είναι τελικά η αξία που πρέπει να καθορίζει την πολιτική, την κοινωνία, την οικονομία, ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ο συγγραφέας:
Ο Ματέι Βίζνιεκ γεννήθηκε το 1956 στη Ρουμανία. Μεγαλώνοντας υπό τον σκιώδη φόβο ενός καταπιεστικού καθεστώτος, από πολύ νέος παθιάζεται με τη λογοτεχνία και το θέατρο. Το 1984 δημοσιεύει και βραβεύεται για τα ποιήματα του. Ωστόσο, τα θεατρικά του έργα λογοκρίθηκαν και απαγορεύτηκαν, καθώς δεν θέλησε να μείνει σιωπηλός απέναντι στο καθεστώς. Τον Σεπτέμβριο του 1987 ζήτησε πολιτικό άσυλο στο Παρίσι και έκτοτε ζει στη Γαλλία, όπου και εργάζεται ως δημοσιογράφος και γράφει θεατρικά έργα στα γαλλικά.
Η θαρραλέα λογοτεχνική του προσέγγιση και η στάση του απέναντι σε πολιτικοκοινωνικά θέματα έχουν αποσπάσει αναγνώριση και θαυμασμό παγκοσμίως. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν παρουσιαστεί σε θέατρα σε όλο τον κόσμο. Στη Ρουμανία, μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος έγινε ένας από τους πιο πολυπαιγμένους συγγραφείς της χώρας, με τριάντα και πλέον έργα του ανεβασμένα στο Βουκουρέστι και σε άλλες πόλεις της χώρας. Το 2009, το έργο του «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Αβινιόν.
Ισραηλινός αεροπορικός βομβαρδισμός στη Χαν Γιούνις, στη νότια Λωρίδα της Γάζας, είχε αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο Σαλάχ αλ Μπαρνταουίλ, μέλος του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, σύμφωνα με αξιωματούχους της οργάνωσης, ενώ κάτοικοι έκαναν λόγο για κλιμάκωση της εξαήμερης στρατιωτικής εκστρατείας του Ισραήλ.
Μέσα ενημέρωσης προσκείμενα στη Χαμάς μετέδωσαν ότι το αεροπορικό χτύπημα στη Χαν Γιούνις είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο Μπαρνταουίλ και η σύζυγός του. Δεν υπήρξε άμεσα σχόλιο από Ισραηλινούς αξιωματούχους. Ο Ταχέρ Αλ-Νόνο, σύμβουλος επικοινωνίας της ηγεσίας της Χαμάς, αναφέρθηκε στον θάνατο του Μπαρνταουίλ σε ανάρτησή του στο Facebook.
Ύστερα από δύο μήνες σχετικής ηρεμίας στον πόλεμο που ξέσπασε πριν από 17 μήνες οι κάτοικοι της Γάζας προσπαθούσαν πάλι να επιβιώσουν, αφού το Ισραήλ ουσιαστικά εγκατέλειψε την εκεχειρία, εξαπολύοντας την Τρίτη νέα αεροπορική και χερσαία επίθεση κατά της Χαμάς.
Ο de facto επικεφαλής της κυβέρνησης της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας Αϊσάμ Ανταλίς και ο υπουργός Εσωτερικών Μαχμούντ Αμπού Ουάτφα ήταν ανάμεσα στα θύματα των βομβαρδισμών της Τρίτης.
Εκρήξεις ακούγονταν στη βόρεια, κεντρική και νότια Λωρίδα της Γάζας νωρίς σήμερα, καθώς ισραηλινά αεροσκάφη έπληξαν αρκετούς στόχους σε αυτές τις περιοχές, με αυτόπτες μάρτυρες να δηλώνουν ότι πρόκειται για κλιμάκωση της επίθεσης που ξεκίνησε την Τρίτη.
Τουλάχιστον 18 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί σε ισραηλινά πλήγματα στη Ράφα και τη Χαν Γιούνις σήμερα, όπως ανακοίνωσαν οι υγειονομικές αρχές.
Ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού Αβιτσάι Αντραΐ εξέδωσε μέσω της πλατφόρμας Χ προειδοποίηση για απομάκρυνση των κατοίκων στην γειτονιά Τελ Αλ-Σουλτάν στη δυτική Ράφα στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, λέγοντας ότι ο στρατός εξαπολύει επίθεση εκεί για να εξαλείψει «τρομοκρατικές οργανώσεις».
Σε ανακοίνωση, η Χαμάς κατηγόρησε το Ισραήλ ότι δολοφόνησε τον Μπαρνταουίλ, ο οποίος προσευχόταν μαζί με τη σύζυγό του όταν ισραηλινός πύραυλος χτύπησε τη σκηνή στην οποία καταφύγει στη Χαν Γιούνις. «Το αίμα του, αυτό της συζύγου του και των μαρτύρων, θα συνεχίσει να τροφοδοτεί τη μάχη της απελευθέρωσης και της ανεξαρτησίας. Ο εγκληματίας εχθρός δεν θα κάμψει την αποφασιστικότητα και τη βούλησή μας», δήλωσε η οργάνωση.
Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι βασικός στόχος του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας είναι να καταστραφεί η Χαμάς ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη. Αφού διέταξε την επανέναρξη των μαζικών αεροπορικών βομβαρδισμών στον παλαιστινιακό θύλακα την Τρίτη, είπε πως στόχος είναι να αναγκαστεί το παλαιστινιακό ισλαμιστικό κίνημα να αφήσει ελεύθερους τους ομήρους.
Ο καλλιτεχνικός οργανισμός Altera Pars παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο Μαζί του Φάμπιο Μάρρα, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου με τη Μίνα Χειμώνα στον κεντρικό ρόλο της μητέρας. Το «Μαζί» είναι μια σύγχρονη οικογενειακή ιστορία που με συναισθηματική ένταση, αμεσότητα και τρυφερότητα προσεγγίζειτο ευαίσθητο θέμα της διαχείρισης των ατόμων με νοητική αναπηρία και τη δυσκολία ουσιαστικής αποδοχής και συμπερίληψής τους- όχι μόνο στην κοινωνία- αλλά και στην ίδια τους την οικογένεια.
Στις 9 Μαρτίου, το Altera Pars θα υποδεχθεί τον συγγραφέα του έργου, σκηνοθέτη και ιδρυτή του Carrozzone Teatro (Παρίσι) Φάμπιο Μάρρα και μετά το πέρας της παράστασης, θα διεξαχθεί συζήτηση με τον ίδιο και τους συντελεστές, για το έργο και τις ευαίσθητες θεματικές που θίγει όπως: η «κανονικότητα», η συνύπαρξη και η αποδοχή μέσα στην οικογένεια αλλά και ουσιαστική συμπερίληψη των ευάλωτων ομάδων στις σύγχρονες κοινωνίες.
Υπόθεση
Η Ιζαμπέλα ζει με το μοναχογιό της Μικέλε. Οι δυο τους έχουν μια λιτή και ήρεμη ζωή γεμάτη από μικρές καθημερινές δυσκολίες, αλλά και πολλή αγάπη: μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού, λύνουν σταυρόλεξα, πίνουν καφέ, παίζουν χαρτιά με τη γειτόνισσα. Ο Μικέλε είναι ένας νέος άνδρας διαφορετικός από τους άλλους: γλυκός, αστείος, παρορμητικός και τρυφερός. Ο Μικέλε είναι ένας άνθρωπος με νοητική αναπηρία και ζει στην προστατευμένη ρουτίνα που η Ιζαμπέλα έχει διαμορφώσει για εκείνον. Η ζωή τους κυλά ήρεμα μέχρι που η απροσδόκητη επιστροφή της κόρης της οικογένειας Σάντρα έπειτα από 10 χρόνια, θα προκαλέσει αναταράξεις στα ήρεμα νερά της καθημερινότητάς τους. Η παρέμβασή της θα αναστατώσει το οικογενειακό οικοδόμημα, θα το αποσυνθέσει για να επανασυντεθεί στο τέλος με περισσότερη ειλικρίνεια, αγάπη και ουσιαστική αποδοχή. Όλα τα ανείπωτα έρχεται η ώρα που θα ειπωθούν, τα μυστικά θα αποκαλυφθούν και όλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με το βασικό ερώτημα: Τι σημαίνει άραγε να είναι κανείς φυσιολογικός;
Ο Φάμπιο Μάρρα στήνει μια γλυκόπικρη οικογενειακή ιστορία με απλά καθημερινά υλικά γεμάτη χιούμορ και τρυφερότητα, για να μιλήσει για ένα σύνθετο και μέχρι πρότινος θέμα ταμπού, την διαχείριση και κοινωνική συμπερίληψη των ατόμων με νοητική αναπηρία.
Μια δυνατή, ανθρώπινη ιστορία που με συναισθηματική ένταση και αμεσότητα, μας προσκαλεί να αναλογιστούμε και ν’ απαντήσουμε:
-Υπάρχουν ζωές που δεν αξίζει να ζήσει κανείς και ποιος μπορεί να αποφασίσει γι’ αυτό;
-Τι σημαίνει αγαπώ; Και ποια είναι η αξία της αυτοθυσίας σε μια κοινωνία με περιχαρακωμένα «εγώ»;
-Στη σύγχρονη ηθική όπου το «εγώ» θεοποιείται, πώς μπορεί να υπάρξει ουσιαστική συμπερίληψη στις κοινωνίες;
-Πότε σταματήσαμε να κάνουμε πράγματα «μαζί»; Κι εν κατακλείδι, πώς μπορούμε να γίνουμε «η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας» χωρίς την πολύτιμη ανταλλαγή που μας προσφέρει η ζωή «μαζί» με τους άλλους;
Για το έργο
Το έργο του Μάρρα, σύγχρονο, φρέσκο, τρυφερό, ανθρώπινο και αληθινό εκτυλίσσεται γύρω από ένα θέμα τόσο άγνωστο όσο και καθολικό: την κανονικότητα, θέτοντας σε πρώτο πλάνο ένα άτομο με νοητική αναπηρία. Διερευνά τις άρρητες επιθυμίες του, την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων του, τη δυσκολία επικοινωνίας με το περιβάλλον του και τις αναπόφευκτες συγκρούσεις στις οποίες οδηγούνται όλοι όσοι σχετίζονται μαζί του.
Το «Μαζί» δημιουργήθηκε στο πλαίσο του φεστιβάλ Avignon Off 2015, με την υποστήριξη του Théâtre le Moulin des muses de Breuillet, όπου και έκανε πρεμιέρα με τον τίτλο “Ensemble” . Παρουσιάστηκε ξανά στο Φεστιβάλ του 2016 και κατόπιν περιόδευσε σε πολλές πόλεις της Ευρώπης μέχρι το 2018, ενώ απέσπασε δυο υποψηφιότητες για τα βραβεία Moliere, μία για το έργο και μία για την πρωταγωνίστρια Catherine Arditi, που ερμήνευσε τον ρόλο της μητέρας. Μεταφράστηκε στα ισπανικά, τσέχικα, γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά και ελληνικά.Στην Ισπανία, ανέβηκε σε σκηνοθεσία του γνωστού στο ελληνικό κοινό συγγραφέα Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, αποσπώντας θερμές κριτικές. To 2022 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με τον τίτλο Spolu σε σκηνοθεσία των David Lanka και MartinMϋller (χώρα παραγωγής: Τσεχία).
Στην Ελλάδα θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά από τον καλλιτεχνικό οργανισμό AlteraParsσε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου, μετάφραση Mαρίας Χατζηεμμανουήλ και τη Μίνα Χειμώνα στο ρόλο της μητέρας.
Γεννήθηκε το 1984 στη Νάπολη. Ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στο ιστορικό θέατρο Bellini στη Νάπολη. Το 2005 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι και το 2007 ίδρυσε το Carrozzone Teatrο του οποίου είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Με όχημα τη λεπτή ειρωνεία και το τρυφερό του χιούμορ, το δημιουργικό του έργο εστιάζει σε θέματα που συχνά τείνουμε να αποφεύγουμε, από φόβο ή άγνοια.
Το 2008 έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του παράσταση στη Γαλλία, Teresina, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Το τελευταίο του έργο είναι το Unpasaprèsl’autre που εκδόθηκε το 2021.
Από το 2012 συνεργάζεται με την ομοσπονδία κοινωνικών κέντρων του Sein Saint Dennis και συμμετείχε στην υλοποίηση του TRANSIT FESTIVAL το 2013 και 2014. Είναι επίσης μέλος της SACD, μέλος της Εθνικής Ένωσης Σκηνοθετών και της κοινότητας Autore y Autoras του θεάτρου της Ισπανίας.
Επικοινωνία:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Απόφαση να ασκήσει έφεση στην απόφαση του δικαστή με την οποία ο Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου κρίνεται προφυλακιστέος μόνο για την κατηγορία περί διαφθοράς και όχι και για την κατηγορία περί τρομοκρατίας, πήρε ο Εισαγγελέας.
Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου ο Ιμάμογλου κρίνεται προφυλακιστέος στο πλαίσιο της έρευνας για κατηγορίες που αφορούν σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, με σκοπό το οικονομικό όφελος, συμπεριλαμβανομένων των αδικημάτων της δωροδοκίας, υπεξαίρεσης, χειραγώγησης προσφορών, διακεκριμένης απάτης και παράνομης απόκτησης προσωπικών δεδομένων.
Ωστόσο ο δικαστής έκρινε ότι αφού προφυλακίζεται για την κατηγορία της διαφθοράς δεν χρειάζεται να κριθεί προφυλακιστέος και για την κατηγορία περί τρομοκρατίας.
Της έρευνας, που συνδέει, επί της ουσίας, τον Εκρέμ Ιμάμογλου με το ΡΚΚ.
Ο δικαστής, στην υπόθεση περί συνεργασίας με την τρομοκρατία σύμφωνα με τις πληροφορίες, που μετέδωσε από την αρχή το in και επιβεβαιώθηκαν και από τις επίσημες ανακοινώσεις, αποφάσισε ότι ο Ιμάμογλου αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
Το θέμα της επιτροπείας και η κατηγορία Ιμάμογλου για τρομοκρατία
Αυτό στην πράξη θα σημαίνει ότι ο Ιμάμογλου προφυλακίζεται, ωστόσο δεν επιβάλλεται επιτροπεία στον Μητροπολιτικό Δήμο της Κωνσταντινούπολης, όπως θα γινόταν εάν κρινόταν προφυλακιστέος και για αυτή την κατηγορία.
Το ερώτημα είναι αν η έφεση του Εισαγγελέα θα ανατρέψει την αρχική δικαστική απόφαση και θα ανοίξει τελικά το δρόμο για επιτροπεία στο Μητροπολιτικό Δήμο Κωνσταντινούπολης.
Έφεση και από το CHP
Τις διαδικασίες για έφεση κατά της προφυλάκισης Ιμάμογλου θα κινήσει το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), όπως ανακοίνωσε ο αρχηγός του κόμματος Οζγκούρ Οζέλ.
Σύμφωνα με τον Οζέλ δε το δημοτικό συμβούλιο της Κωνσταντινούπολης θα προχωρήσει και στην εκλογή υπηρεσιακού δημάρχου έως ότου εκδοθεί η απόφαση για τον Ιμάμογλου.
Υπέγραψε την «καταδίκη» του ο Ερντογάν;
Αξίζει να σημειωθεί ότι το στοίχημα για την αντιπολίτευση και πιο συγκεκριμένα για το CHP είναι να πετύχει σήμερα μία σημαντική προσέλευση στις κάλπες που θα δώσει μήνυμα υπέρ του Ιμάμογλου και κατά των πρακτικών της κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Δεν είναι λίγοι δε οι αναλυτές στην Τουρκία που υποστηρίζουν ότι η απόφαση για προφυλάκιση του Ιμάμογλου είναι επί της ουσίας η «πολιτική αυτοκτονία» του Ερντογάν. Αφού όπως υποστηρίζουν είτε ο ίδιος ο Ιμάμογλου, είτε όποιος αυτός υποδείξει ανεξαρτήτως πορείας και δημοφιλίας θα μπορέσει να κερδίσει τον Ερντογάν. Και αυτό γιατί η προφυλάκιση επέτρεψε να δημιουργηθεί η εικόνα του «κατατρεγμένου» που λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο στην ψυχολογία των τούρκων πολιτών, αλλάζοντας τα δεδομένα.
«Εγώ θα ήθελα να ερωτεύομαι σαν να πηγαίνω να αγοράσω παγωτό μηχανής. Από το παγωτό δεν περιμένεις να ζήσεις. Λιώνει, το ξέρεις».
Το πρώτο θεατρικό έργο που έχει υπογράψει η καταξιωμένη συγγραφέας Λένα Διβάνη έρχεται στο θέατρο «Μικρός Κεραμεικός» από την ομάδα Ιντεάλς, κάθε Τετάρτη από τις 5 Μαρτίου 2025 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Τα κορίτσια μαθαίνουν από νωρίς ότι έχουν δικαίωμα να κλαίνε, όχι όμως και να θυμώνουν, γιατί αυτό «δεν είναι θηλυκό». Χρόνια πριν από το TikTok, η Λένα Διβάνη απενοχοποίησε πλήρως τη δίκαιη γυναικεία οργή, το πολυτραγουδισμένο πια female rage.
Η Ωραία Κοιμωμένη βαρέθηκε να κοιμάται τον ύπνο της δικαίας. Είδε κι απόειδε και ξυπνάει χωρίς φιλί-ξυπνητήρι. Το πήρε απόφαση η γυναίκα ότι ούτε ο Πρίγκιπας θα έρθει, ούτε καν ο ηθοποιός που τον υποδύεται στην παράσταση.
Η Ρόζα και η Κασσάνδρα, βασανισμένες ηθοποιοί στην ελληνική θεατρική πιάτσα, θα αναγκαστούν να αυτοσχεδιάσουν. Την ίδια ώρα, το Κορίτσι κάθεται στο κοινό και περιμένει κάτι να της συμβεί. Και τότε γίνεται το μοιραίο, γιατί τα παραμύθια είναι ύπουλα: γνωρίζει ένα Αγόρι, που -φυσικά- μοιάζει διαφορετικό από τα άλλα.
Οι δύο ηθοποιοί-κομπέρ ανεβάζουν το Κορίτσι και το Αγόρι στη σκηνή. Εκείνη θα δει όλο της το ερωτικό παρελθόν αλλά και το μέλλον μαζί του να περνά μπροστά απ’ τα μάτια της. Αυτό το νευριασμένο παραμύθι θα έχει happy end; Κι αν όλα πάνε κατά διαόλου, τουλάχιστον αυτό θα γίνει μουσικοχορευτικά [jazz hands].
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφέας: Λένα Διβάνη
Σκηνοθεσία: Ιντεάλς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση και επιμέλεια: Έλενα Τσέλιου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
Σκηνογραφία και ενδυματολογία: Έλλη Λιδωρικιώτη
Κίνηση: Μέμος Ρούσσος
Βοηθός σκηνοθεσίας: Κωνσταντίνος Πλιάτσιος
Επικοινωνία και Προβολή Παράστασης: Νταίζη Λεμπέση
Κάθε Τετάρτη στις 19.30, από Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025 και για έξι παραστάσεις
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά
Ιντεάλς
Η θεατρική ομάδα δημιουργήθηκε το 2018 και συστήθηκε στο κοινό, αρχικά, με το όνομα ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ. Το θεατρικό έργο «Η Βιολέτ στη γη», με τον πρωτότυπο τίτλο “Violette sur la Terre” (2002), της βραβευμένης Γαλλόφωνης Καναδής συγγραφέως Carole Fréchett, αποτελεί το πρώτο τους θεατρικό ανέβασμα που έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Στούντιο Μαυρομιχάλη το 2019. Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης «Η Ωραία Θυμωμένη» της Λένας Διβάνη, στον βασικό πυρήνα της ομάδας προστέθηκαν νέα μέλη, το καλλιτεχνικό μείγμα ανανεώθηκε και δημιουργήθηκαν οι Ιντεάλς που απαρτίζονται από τους τέσσερις ανθρώπους που βρίσκονται επί σκηνής.
Οι εγχώριες ελίτ αναζητούν νέο πλαίσιο υποτέλειας εν μέσω γεωπολιτικών σεισμών • Φλερτάρουν και με την πλήρη δορυφοροποίηση από την Τουρκία • Στο εσωτερικό συνεχίζεται η επιχείρηση συγκάλυψης και η πολιτική κρίση • Μόνο ένας λαός με φρόνημα μπορεί να ανοίξει άλλο δρόμο
editorial
Οι αστοί τρομάξανε…
Όχι για τον λόγο που αναφέρει το ομώνυμο τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα για τον Μπεζεντάκο, ο οποίος είχε αποδράσει από τις φυλακές το 1932 («οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε / να κλείσουν τα παιδιά των εργατών»), αλλά επειδή αλλάζει το τοπίο των Προστατών τους, επειδή αισθάνονται εντελώς ανασφαλείς απέναντι στον «καταιγισμό των εξελίξεων», ιδίως στο Δυτικό στρατόπεδο.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Η Lou is κυκλοφορεί το τρίτο της, ελληνόφωνο αυτή τη φορά, album. Σημαντικός συνεργάτης είναι ο Κύριος Κ. κατά κόσμος Θοδωρής Κοντάκος ο οποίος εκτός από παραγωγός και ενορχηστρωτής συμμετέχει στα περισσότερα τραγούδια ως στιχουργός. Οι ενορχηστρώσεις και το ύφος των κομματιών παίζουν με τη διάθεση του ακροατή, χρησιμοποιώντας στοιχεία άλλοτε ποπ, άλλοτε ροκ ή έντεχνα, δημιουργώντας ένα προσωπικό ήχο που ταιριάζει με το συναίσθημα και την πολυχρωμία που αγαπά η ίδια η Lou is.
Ακούστε ολόκληρο το album στο YouTube ΕΔΩκαι στο Spotify ΕΔΩ
«Το album “Χρώματα” είναι μια ιστορία απώλειας, ελπίδας και αναγέννησης.
Η ηρωίδα της βρίσκεται μόνη και χαμένη σε σχέση με όλα όσα θέλησε. Αναζητά τον εαυτό της, μετράει τις δυνάμεις της και ξαναφτιάχνει σιγά σιγά τον κόσμο της. Απομονώνεται στο δωμάτιό της, ονειροπολεί στα σύννεφα, πατάει στα πόδια της, παίζει με τις σκέψεις και τις πιθανότητες, τις επιθυμίες και τους φόβους της και ανοίγει ένα μονοπάτι καινούργιο, τρομακτικό και πολλά υποσχόμενο. Το ονόμασα χρώματα γιατί ήθελα να παίξω με τους ήχους, τις μελωδίες και τα στυλ χωρίς περιορισμούς. Ακολούθησα τη φωνή μου, την διάθεσή μου και τις ιδέες μου κάπως τυφλά κι αυτές βρήκαν στον Κος Κ. το τέλειο έδαφος να ανθίσουν. Ποιος να μου έλεγε πως το πιο δικό μου πράγμα θα εκφραζόταν ιδανικά μέσα από μια συνεργασία… Η δική μας διαδρομή στο στούντιο τελείωσε. Ώρα είναι να ταξιδέψει στα δικά σας αυτιά και τη δική σας καρδιά».
Άλλη μία πτήση στους αιθέρες, άλλο ένα μετάλλιο για τον εκπληκτικό Εμμανουήλ Καραλή. Ο νεαρός πρωταθλητής του άλματος επί κοντώ «πέταξε» στα 6,05 μ. και κατέκτησε το ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Ναντζίνγκ της Κίνας, πίσω από τον ασυναγώνιστο Μόντο Ντουπλάντις.
Ο Καραλής ξεκίνησε από τα 5,70 μ. και συνέχισε με εντυπωσιακά άλματα στα 5,80 μ., 5,90 μ. και 5,95 μ., εξασφαλίζοντας μίνιμουμ τη δεύτερη θέση, πίσω από τον χρυσό Ολυμπιονίκη και παγκόσμιο ρέκορντμαν Ντουπλάντις. Ο 25χρονος Έλληνας πρωταθλητής «άφησε» τα 6 μέτρα και ακολούθησε τον Σουηδό στα 6,05 μ., όπου πέρασε με την πρώτη, με απόσταση σχεδόν 10 εκατοστών από τον πήχη!
Οι συναθλητές του, με πρώτο τον Σαμ Κέντρικς, έτρεξαν αμέσως να τον αγκαλιάσουν. Το προηγούμενο ρεκόρ του ήταν 6,02 μ., πριν από λίγες ημέρες στο Κλερμόν Φεράν.
Ο τελικός στη Ναντζίνγκ της Κίνας κρίθηκε στα 6,10 μ., όπου ο αγχωμένος Ντουπλάντις «καθάρισε» με τη δεύτερη. Ο Καραλής το έριξε δύο φορές και άφησε την τελευταία του προσπάθεια για τα 6,15 μ., όπου μάλιστα ο Σουηδός (συνομήλικος με τον Καραλή) πέρασε με την πρώτη και πανηγύρισε. Ο «Μανόλο» το έριξε και αποχώρησε χαμογελαστός μέσα σε θερμά χειροκροτήματα, αφού πρώτα δέχθηκε τα συγχαρητήρια του -συνομήλικου- Ντουπλάντις.
Μόνο τρεις επικοντιστές στην ιστορία έχουν φτάσει τόσο ψηλά: o Ντουπλάντις (6,27 μ. φετινό), ο Λαβιλενί (6,16 μ. το 2014) και ο Σεργκέι Μπούμπκα (6,15 μ. πριν από 22 χρόνια). Ο Καραλής είναι πλέον έβδομος στη λίστα των κορυφαίων με τα 6,05 μ., αφού ο Αμερικανός Κέισι Λάιτφουτ πήδηξε κάποτε 6,07 μ., ενώ οι συμπατριώτες του Κέντρικς και Χούκερ έχουν 6.06 μ.
Ο «ασημένιος» του Παρισιού, Αμερικανός Σαμ Κέντρικς, δεν μπόρεσε να σκαρφαλώσει ψηλότερα από τα 5,90 μ., ενώ o Oλλανδός Σαμ Φλόον, που μοιράστηκε με τον Καραλή το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο πριν από δύο εβδομάδες στην πατρίδα του, έμεινε τέταρτος με 5,80 . Ακολούθησαν, με την ίδια επίδοση, ο Αυστραλός Κέρτις Μάρσαλ και ο Τούρκος Ερσού Σασμά. Ο Νορβηγός Σάντορ Γκούτορμσεν έμεινε έβδομος με 5,70 μ., ενώ οι Λίτα Μπέρε (Γερμανία), Κρέις (Λετονία), Λι (Κίνα) και Κολέ (Γαλλία) αρκέστηκαν στα 5,60 μ. Ο Γάλλος Μπαπτίστ Τερί δεν βαθμολογήθηκε.
Η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου έτρεξε τον ημιτελικό των 60μ σε 7.33, τερμάτισε 7η και αποκλείστηκε από τον τελικό του αγωνίσματος. H Eλληνίδα πρωταθλήτρια κατετάγη στην 20ή θέση, αν και έμεινε μακριά από τις επιδόσεις της. Στα προκριματικά, είχε «γράψει» 7.26.
Η Ελλάδα ελπίζει να πανηγυρίσει και δεύτερο μετάλλιο, με τον κάτοχο του παγκόσμιου τίτλου και χρυσό Ολυμπιονίκη Μίλτο Τεντόγλου, στο άλμα εις μήκος. Ο τελικός του αγωνίσματος θα διεξαχθεί το μεσημέρι της Κυριακής στις 13.50.
Η γιαγιά έχει άνοια. Η οικογένεια προσπαθεί να βοηθήσει. Κάνει ό,τι μπορεί. Όλοι και όλες προσπαθούν να της θυμίσουν κάτι απ' τα «παλιά», να ταρακουνήσουν τη μνήμη της, να την κρατήσουν ζωντανή μέσα απ' το παρελθόν.
Ενώ η οικογένεια προσπαθεί να ερεθίσει τη μνήμη της γιαγιάς, αποκαλύπτεται πως το παρελθόν έχει πια πεθάνει, τίποτα απ' τον κόσμο της γιαγιάς δεν υπάρχει πια.
Μήπως το τέλος του κόσμου επαναλαμβάνεται συνεχώς και εμείς δεν είμαστε ποτέ εκεί για να το δούμε;
Ο Γιώργος Παύλου παρέα με τους περσινούς απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών παρουσιάζουν μια παράσταση για το τέλος του κόσμου.
Το θεατρικό κείμενο «Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν» προέκυψε από το μάθημα «Δημιουργική Γραφή-Δραματουργία Παράστασης» (Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών 2023-24)
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παύλου
Δραματουργία: Άρτεμις Ψιλοπούλου σε συνεργασία με την ομάδα
Σε διπλή διανομήη Άρτεμις Βαλτζάκη και η Δανάη Γεωργούλα (10/3,11/3,17/3,18/3,24/3,25/3 η Άρτεμις Βαλτζάκη και στις 31/3,1/4,7/4,8/4,14/4,15/4η Δανάη Γεωργούλα)
Βιογραφικό σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Γιώργος Παύλου γεννήθηκε το 1995 στην Κόρινθο. Είναι αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Σκηνοθεσίας της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (2022) και της Δραματικής Σχολής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας (2017). Είναι ιδρυτικό μέλος και σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας Who Am I To με την οποία έχει δημιουργήσει και παρουσιάζει την παράταση ΠΑΜΕ ΣΤΟΪΧΗΜΑ; Μια παράσταση για την Ελλάδα του Τζόγου (2023). Τον Μάιο του 2024 σκηνοθέτησε την παράσταση Η γραμμή του ορίζοντος του Χριστού Βακαλόπουλου στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Το 2024 με τους Who Am I To δημιούργησε και παρουσίασε την παράσταση Πλιτς Πλατς Πλουτς, ένα κοκτέιλ απ’ τους εργαζομένους στον τουρισμό, στα πλαίσια του όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός, τον Νοέμβριο του 2024 η παράσταση παρουσιάστηκε ξανά στο Πλύφα.
Το 2023-2024 συνεργάστηκε με το 4ο έτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών στο μάθημα της δημιουργικής γραφής 2024. Έχει επίσης σκηνοθετήσει την παράσταση Μια εποχή βροχής (2018) του Τένεσι Ουίλιαμς. Έχει συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις: Σπασμένη Στάμνα σε σκηνοθεσία Α. Καραζήση και Ν. Χατζόπουλου στο Εθνικό Θέατρο, 154 Bertha σε σκηνοθεσία Θ. Αμπαζή στο Θέατρο Τέχνης, Οιδίπους Τύραννος σε σκηνοθεσία Σ. Κακάλα για το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, Η προξενήτρα σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου στο Εθνικό Θέατρο. Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει στις παραστάσεις: Equus (2018) του Peter Shaffer, σκηνοθεσία: Γ. Παπαστεφάνου, Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει (2017), σκηνοθεσία: Μ. Νίκας. Έχει σκηνοθετήσει την ταινία μικρού μήκους Σας ζητώ συγγνώμη για την ενοχλητική μου ύπαρξη στο Παράλληλο Τμήμα 5ου Πανοράματος Ταινιών Τμήματος Κινηματογράφου Α.Π.Θ.
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από Δευτέρα 10 Μαρτίου έως Τρίτη 15 Απριλίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 15€
Μειωμένο (Φοιτητικό, Ανέργων – ΑΜΕΑ) : 13€
Ατέλεια: 8€ (με τηλεφωνική κράτηση και αγορά στο ταμείο)
Η «Επιτροπή Αλληλεγγύης στον αγωνιστή Νίκο Ρωμανό» πραγματοποίησε συνέντευξη Τύπου για τον Νίκο Ρωμανό, ο οποίος έχει προφυλακιστεί από τις 22 Νοεμβρίου με μοναδικό στοιχείο ένα μερικό δακτυλικό αποτύπωμα σε μια σακούλα. Όπως αποκαλύφθηκε από τον συνήγορό του, Νικόλα Αλετρά, στην κατάμεστη αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ), την ημέρα της εκδήλωσης οι διωκτικές αρχές ολοκλήρωσαν την έρευνα σε επίπεδο εργαστηριακών αποτελεσμάτων και εξετάσεων δειγμάτων, χωρίς να προστεθεί κανένα απολύτως στοιχείο στη δικογραφία για την υπόθεση των Αμπελοκήπων, που να αφορά τον προφυλακισμένο φίλο του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου. «Μετά τα νέα στοιχεία, θεωρούμε πως μια παράταση της προφυλάκισης θα ενέχει σκοπιμότητα» τόνισε η Λίλα Ραγκούση, επίσης συνήγορος του Ν. Ρωμανού
του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη
Ο Νίκος Ρωμανός παραμένει προφυλακισμένος από τον Νοέμβριο του 2024, μετά από την πολύωρη απολογία ενώπιον της 22ης τακτικής ανακρίτριας με μοναδικό στοιχείο ένα μερικό δακτυλικό αποτύπωμα, που φέρεται να βρέθηκε σε μια σακούλα στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, όπου είχε σημειωθεί μια έκρηξη που επέφερε τον θάνατο του αναρχικού Κυριάκου Ξυμητήρη και τον σοβαρο τραυματισμό της Μαριάννα Μ.
Κατά την απολογία του ο Ν. Ρωμανός αρνήθηκε τις κατηγορίες, τονίζοντας πως δεν γνωρίζει κανέναν συγκατηγορούμενό του και προτάσσοντας το πολύ εύλογο επιχείρημα πως «τόσο εγώ όσο και άτομα που έχουν απασχολήσει στο παρελθόν τις αρχές βρισκόμαστε σε ένα σταθερό καθεστώς παρακολούθησης – επιτήρησης. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να διαπράξω οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη». Αλλά η ανακρίτρια θεώρησε πως έπρεπε να τον προφυλακίσει.
Όλο αυτό το διάστημα, ο Νίκος Ρωμανός έχει τη συμπαράσταση ενός κινήματος αλληλεγγύης, που προσπαθεί να αναδείξει την αδικία στο πρόσωπό του. Η Επιτροπή Αλληλεγγύης στον αγωνιστή Νίκο Ρωμανό συγκροτήθηκε ακριβώς για αυτό. Το προηγούμενο διάστημα έχει συλλέξει και δημοσιεύσει δηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης στο Ν. Ρωμανό από τον καλλιτεχνικό κόσμο, τον χώρο του πολιτισμού, σωματεία, συλλόγους, πολιτικές πρωτοβουλίες.
«Η υπόθεση των Αμπελοκήπων συνδέεται με το σύστημα αδικίας, το οποίο έχει βγει στο προσκήνιο με το έγκλημα στα Τέμπη»
Η Κωνσταντίνα Καρτσιώτη, που συντόνιζε τη συνέντευξη Τύπου εκ μέρους της Επιτροπής, τόνισε τη σημασία του γεγονότος πως η αίθουσα του ΔΣΑ ήταν κατάμεστη σε μια περίοδο που «αναδεικνύονται τα δύο μέτρα και σταθμά της αστικής Δικαιoσύνης». Η ίδια αναφερόμενη, στη δίωξη του Ρωμανού και συνολικά για την υπόθεση των Αμπελοκήπων, κάνει λόγο «για ένα ακόμα σαθρό κατηγορητήριο της Αντιτρομοκρατικής», που «συνδέεται με το σύστημα αδικίας, το οποίο έχει βγει στο προσκήνιο με το έγκλημα στα Τέμπη» και «πλέον τεράστιες μερίδες του λαού αντιλαμβάνονται την ύπαρξή του». «Είναι η ίδια πολιτική που δολοφονεί, συγκαλύπτει και μπαζώνει στα Τέμπη, στην Πύλο, που έχει βάψει τα χέρια της με τη γενοκτονία της Παλαιστίνης, που επιβαρύνει με την ολοένα μεγαλύτερη επίθεση μέσω του νομικού οπλοστασίου όπως ο νέος ποινικός κώδικας και καταστέλλουν τα δικαιώματα και του λαϊκού κινήματος» εξηγεί.
Το σύνθημα της συνέντευξης Τύπου ήταν πως: «Η χειρότερη μορφή αδικίας είναι να υποκρινόμαστε ότι ήδη υπάρχει δικαιοσύνη». Η Κ. Καρτσιώτη κάνει λόγο για το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης που βρέθηκε στο πλευρό του Ρωμανού από την πρώτη μέρα της σύλληψής του, σημειώνοντας πως από ολα τα μέρη του κόσμου έρχονταν στην Επιτροπή μηνύματα με το σύνθημα «ολόκληρο βαγόνι δεν ήταν αρκετό μια σακούλα φτάνει για τον Νίκο Ρωμανό».
«Η απόφαση προφυλάκισης είναι πληγή για το δικαιικό σύστημα» – Τα εργαστηριακά αποτελέσματα δεν προσέθεσαν στοιχεία στη δικογραφία
Ο Νικόλας Αλετράς, συνήγορος του Ν. Ρωμανού, υπενθύμισε πως «ο Ρωμανός βροντοφωναζε από την αρχή ότι είναι αθώος». Όπως αναφέρει, αυτό είναι κάτι που το «επιβεβαιώνει και η στάση ζωής του», καθώς «έχει σώσει δείγματα γραφής από το 2019 που είχε αποφυλακιστεί για παρελθοντικές επιλογές». Τόνισε πως «η απόφαση προφυλάκισης είναι πληγή για το δικαιϊκό σύστημα», καθώς «δεν είναι δυνατόν σε επίπεδο αξιολογησης στοιχείων ένας ανύπαρκτος σε μια δικογραφία άνθρωπος να φτάνει να προφυλακίζεται». Όπως σημειώνει, το μοναδικό σημείο στη δικογραφία που εμφανιζεται είναι ένα μερικό δακτυλικό αποτύπωμα σε μια σακούλα που «όπως όλοι ξέρουμε είναι ένα κινητό, οικιακό αντικείμενο, που δεκάδες από αυτές παίρνουν από τα χέρια όλων μας».
Σε αυτό το σημείο ο κ. Αλετράς αποκάλυψε πως ανήμερα της συνέντευξης Τύπου ολοκληρώθηκε και η έρευνα των διωκτικών αρχών σε επίπεδο εργαστηριακών αποτελεσμάτων και εξετάσεων δειγμάτων, χωρίς να προστεθεί κανένα απολύτως στοιχείο για το Νίκο Ρωμανό στη δικογραφία για την υπόθεση των Αμπελοκήπων. «Όλες οι εκθέσεις DNA, η άρση του τηλεφωνικού απορρήτου, το βιντεοληπτικό υλικό και γενικά η διαδρομή που έχει ακολουθηθεί από διωκτικής πλευράς αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει πουθενά ο Νικος Ρωμανός» εξηγεί. Αναλυτικότερα, σε άλλο σημείο, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, τονίζει πως «δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με την πιθανότητα ενός μερικού αποτυπώματος σε μια σακούλα, όταν υπάρχουν απαντήσεις από τα εγκληματολογικά εργαστήρια, που έχουν κάνει το πιστόλι που ήταν το περιεχόμενο της σακούλας χίλια κομμάτια και δεν υπάρχει ούτε DNA ούτε αποτυπώματα».
«Φτάνει πια!» συμπληρώνει και εξηγεί πως «νομολογιακά είναι λυμένο το ζήτημα ενός δακτυλικού ή παλαμικού αποτυπώματος όταν δεν συνδυάζεται με κανένα άλλο αποδεικτικό στοιχείο σε μια δικογραφία τέτοιας βαρύτητας». «Στο πλαίσιο του 187Α το κατηγορητήριο γίνεται δυσανάλογο για ένα άτομο χωρίς καμία ανάμειξη, το οποίο καλείται να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας» προσθέτει. «Δεν χρειάζεται κανείς να είναι νομικός για να καταλάβει πως το ότι ο Ρωμανός είναι στη φυλακή για ένα δακτυλικό αποτύπωμα προσβάλει το κράτος δικαίου» καταλήγει.
«Μετά τα νέα στοιχεία, θεωρούμε πως μια παράταση της προφυλάκισης θα ενέχει σκοπιμότητα»
Ο Λίλα Ραγκούση, επίσης συνήγορος του Ν. Ρωμανού, ξεκίνησε λέγοντας πως «αν δεν ήταν ο Νίκος Ρωμανός δεν θα είχε αυτή την αντιμετώπιση». Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι συνήγοροι δεν είναι μόνο η δικονομία «που έτσι και αλλιώς με τις παλινωδίες στη δικαιοσύνη και την παραβίαση όλων των δικαιωμάτων, όχι μόνο με το 187Α, που έτσι και αλλιώς ξεκίνησε επιβαρυντικά και απλά κλιμακώνεται», αλλά και «η επικοινωνιακή διαχείριση από την κυβέρνηση». Υπενθύμισε πως την ώρα που ανακρινόταν ο Ρωμανός, ο Μητσοτάκης διαφήμιζε την αποκατάσταση της πολυκατοικίας από τη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.
Η ίδια προσέθεσε πως «αυτή τη φορά ο Νίκος συσπείρωσε ένα κομμάτι κόσμου που σε προηγούμενες διώξεις του ήταν απέναντί του και αυτό ήταν κάτι που τους φόβησε και ενδεχομένως ενεργοποίησε άλλα αντακλαστικά, που θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν θα συνεχιστούν», με την ίδια να εκφράζει προβληματισμό για το ότι η δική μπορεί να είναι κοντά σε εθνικές εκλογές. Θυμήθηκε για παράδειγμα μια συνέντευξη του Μαρκογιαννάκη, το 2009, όταν ο τότε αναπλ. υπουργός Εσωτερικών έλεγε πως τον πήρε η Αντιτρομοκρατική και του είπε να έρθει στην Αθήνα γιατί έχουν βρει κάποια στοιχεία και τους ρώτησε αν είναι σίγουροι, γιατί ήταν προεκλογική περίοδος και θα έπρεπε να επιστρέψει από την Κρήτη».
«Φόρτισαν τόσο πολύ επικοινωνιακά το κομμάτι της σακούλας που φτάσαμε να συζητάμε το παράλογο», δηλαδή να διευκρινίσει κατά τη διάρκεια της ανάκρισης πότε έπιασε τη σακούλα» ανέφερε η κα. Ραγκούση. «Κανένα δικαστήριο δεν θα μπορούσε να καταδικάσει για ένα φορητό αντικείμενο» προσέθεσε, τονίζοντας πως ιδιαίτερα «πλέον με τα νέα στοιχεία θεωρούμε πως μια ενδεχόμενη παράταση της προφυλάκισης θα ενέχει σκοπιμότητα»
«Η δουλειά των βιβλίων, όπως και της σακούλας, είναι να αλλάζουν χέρια»
Ο Πέτρος Δαμιανός, εκπαιδευτικός και πρώην διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου Φυλακών Νέων Αυλώνας, ξεκίνησε λέγοντας πως «όταν αποφυλακίστηκε ο Νίκος το 19 έκανα έκκληση προς όλους να τον αφήσουμε να ζήσει», θυμίζοντας πως στα 15 χρόνια του πέθανε στην αγκαλιά του ο φίλος του, στα 20 του φυλακίστηκε, στα 26 αποφυλακίζεται και 16 χρόνια μετά από το 2008 προφυλακίζεται»
Σε μια συγκινητική παρέμβαση, θυμήθηκε πως ήδη από την πρώτη μέρα στη φυλακή, Ν. Ρωμανός ζήτησε να γραφτεί στο σχολείο και προσπάθησε να δώσει στον κ. Δαμιανό να καταλαβεί γιατί είναι στη φυλακή: «παραδοθηκαμε για να μην κινδυνεύσει η ζωή του ομήρου». Στη φυλακή ολοκλήρωσε το Λύκειο, έδωσε Πανελλήνιες εξετάσεις και έκανε απεργία πείνας και δίψας για να τον αφήσουν να παρακολουθήσει τη σχολη του. «Ποτέ δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα στη φυλακή. Όλα αυτά θα χρόνια ωρίμασε και δεν ήταν ο οργισμένος έφηβος αλλά ένας νέος ενήλικας χωρίς την ευκαιρία να ζήσει. Από την αποφυλάκιση του επίσης δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα. Στη τελευταία μας συζήτηση λίγες μέρες πρίν τη σύλληψή του μου εξομολογήθηκε ότι ονειρεύεται να ιδρύσει έναν εκδοτικό οίκο» είπε.
Θέλοντας να αποτυπώσει τη σαθρότητα του κατηγορητηρίου, ο κ. Διαμιανός σημείωσε πως όταν ο Ρωμανός συνελήφθη «έγραψα πως εγώ του έδωσα τη σακούλα που είχε μέσα δύο βιβλία και εκείνος τα έδωσε σε έναν φίλο του και ο φίλος του σε μια φίλη του και δεν ξέρουμε πόσα χέρια άλλαξαν τα βιβλία και η σακούλα, αφού η δουλειά τους είναι να αλλάζουν χέρια». «Αν υπήρχε κάτι άλλο (πέρα από τη σακούλα) θα μας είχαν ενημερώσει, αφού όπως ξέρουμε η ζωή του Νίκου ήταν στο μικροσκόπιο» συμπλήρωσε. Τόνισε πως «ο Νίκος πρέπει να περιμένει τη δίκη από το σπίτι και όχι από το κελί του», κάνοντας έκκληση στους δικαστικούς λειτουργούς «να αφήσουν το Νίκο να ζήσει και να εκπληρώσει τα όνειρα του, του το χρωστάμε».
«Στο πρόσωπο του Νίκου προσπάθούν να πάρουν εκδίκηση από τη γενιά του Δεκέμβρη»
Η Κωνσταντίνα Καρτσιώτη ξαναπήρε τον λόγο για να τονίσει πως «στο πρόσωπο του Νίκου η κυβέρνηση προσπαθεί να πάει εκδίκηση από τη γενιά του Δεκέμβρη, που αντέδρασε στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου». «Κανείς δεν θα ξεχάσει το πρόσωπο του Νίκου και όσων βασανίστηκαν στο Βελβεντό» προσέθεσε, θυμίζοντας πως τότε «η κυβέρνηση έδωσε οδηγία για την επεξεργασία των προσώπων», ώστε να μην φαίνεται πως βασανίστηκαν.
Επίσης, σημειώνει πως δεν ξεχνούν «ούτε την απεργία πείνας με την οποία κατάφερε να νικήσει το καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους, φέρνοντας την κυβέρνηση Σαμαρά ένα βήμα πριν την πτώση».
Γ. Θαλάσσης: «Η ημέρα που είχε προδιαγραφεί η υπόλοιπη ζωή του Ρωμανού»
Ο Γιώργος Θαλάσσης, δάσκαλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Νίκου Ρωμανού, έκανε μια συγκινητική παρέμβαση. Ακολουθεί αναλυτικά το κείμενο της ομιλίας του:
«Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου συνηθίζαμε να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας σε ένα διπλανό δρόμο. Ένα μεσημέρι φεύγοντας βρήκα το καινούργιο μου αυτοκίνητο χαραγμένο με ένα αιχμηρό αντικείμενο. Η ίδια χαραγματιά συνεχιζόταν σε όλα τα αυτοκίνητα που ήταν εκεί παρκαρισμένα. Συμβαίνουν αυτά σε όσους παρκάρουν στο δρόμο και για αυτό άλλωστε οι ιδιοκτήτες του Σχολείου πάρκαραν τα πολύ ακριβά αυτοκίνητά τους μέσα στο Σχολείο. Δεν θεώρησα πιθανό το ενδεχόμενο να έχει γίνει το χάραγμα από μαθητή του Σχολείου, γιατί στη διάρκεια των μαθημάτων κανένας μαθητής δεν είχε τη δυνατότητα να βγει από το Σχολείο και να χαράξει τα αυτοκίνητα.
Την επόμενη ημέρα ήρθε στο γραφείο μου ένας δάσκαλος του δημοτικού και μου είπε ότι τα αυτοκίνητά μας τα χάραξε ο Νάσιουτζικ. Με ενόχλησε το ότι αναφέρθηκε στον Νίκο Ρωμανό με το πατρικό όνομα της μητέρας του και διέκρινα σε αυτήν την επιλογή κάποια προκατάληψη. Τον ρώτησα αν τον είδε. Όχι δεν τον είχε δει. Μήπως τον είδε κάποιος άλλος; Όχι, απολύτως κανείς δεν τον είχε δει. “Πώς ξέρεις λοιπόν ότι αυτός χάραξε τα αυτοκίνητα;” τον ρώτησα. “Το ξέρω, είμαι απόλυτα βέβαιος και να τον τιμωρήσεις πολύ αυστηρά”. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την καχυποψία να μεταμορφώνεται σε απόλυτη βεβαιότητα, αλλά με σόκαρε το πόσο εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε κατάχρηση εξουσίας με κακοποιητικά αποτελέσματα και μάλιστα με θύμα ένα ανυπεράσπιστο άτομο.
Ως τότε δεν είχα μιλήσει ποτέ με τον Νίκο. Είχα μιλήσει με τη μητέρα του που με επισκεπτόταν συχνά, για να ενημερωθεί για την πρόοδο του παιδιού της και της είχα μεταφέρει ότι οι καθηγητές του στις συνεδριάσεις έλεγαν πως τους εντυπωσίαζαν οι παρατηρήσεις του στη λογοτεχνία και την Ιστορία. Όταν έφυγε ο δάσκαλος από το γραφείο μου κάλεσα τον Νίκο, ένα μικρόσωμο παιδί με αθώο και έξυπνο βλέμμα, και του είπα για την καταγγελία που μου έγινε. Δεν του είπα ποιος την έκανε, αλλά του είπα ότι αυτός που την έκανε δεν είχε απολύτως κανένα στοιχείο και δεν την λαμβάνω υπόψη μου.
Άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και με ρώτησε τι θα γίνει παρακάτω. Του είπα να πάει στο διάλειμμά του και ότι τον κάλεσα γιατί θεώρησα πως έπρεπε να ξέρει ότι έγινε εις βάρος του μια τόσο σοβαρή καταγγελία. Ούτε εκείνος, ούτε εγώ ξέραμε τότε ότι εκείνη την ημέρα είχε προδιαγραφεί η υπόλοιπη ζωή του.
Την επόμενη χρονιά με επισκεπτόταν νωρίς το πρωί πριν αρχίσουν τα μαθήματα και μιλούσαμε πολύ. Είχε ανάγκη από συμπαράσταση και συμβουλές για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Ο αδελφός συμμαθητή και πολύ φίλου του είχε πέσει σε κώμα και μετά από δύο μήνες κατέληξε. Ο Νίκος επισκεπτόταν την οικογένεια και τον φίλο του και συμπαραστεκόταν καθημερινά στην αρρώστια και αργότερα στο μεγάλο πένθος. Δεν ήξερε βέβαια ότι λίγο αργότερα ο φίλος του και η οικογένειά του θα του έκλειναν την πόρτα. Αλλά κι αν το ήξερε η στάση του Νίκου δεν θα είχε αλλάξει σε τίποτε, γιατί αυτός είναι ο Νίκος.
Και μετά ήρθε η δολοφονία του Αλέξανδρου και οι γεμάτες οργή φωνές του Κούγια, που εξώθησαν τον Νίκο να μην εμφανιστεί στο δικαστήριο και να εγκαταλείψει σχολείο και σπίτι.
Και μετά ακολούθησαν τα γεγονότα του Βελβεντού και η διεύθυνση του σχολείου και μαζί πολλοί γονείς και παιδιά δεν ήθελαν καμιά σχέση με Γρηγορόπουλο και Ρωμανό και στράφηκαν εναντίον μου, επειδή συμπόνεσα αυτό το άγρια δαρμένο παιδί που έβλεπα στις φωτογραφίες. Και κατόπιν στην απεργία πείνας ήταν πολλοί οι γονείς που δεν ήθελαν να του επιτραπεί να σπουδάσει. Πόσες μητέρες μου είπαν ότι αν έβγαινε με βραχιολάκι θα πήγαινε ο Νίκος και θα έβαζε βόμβα στο Mall ένα Σάββατο και θα σκότωνε τα παιδιά τους. Και άλλη μητέρα μου είπε ότι θα έβαζε βόμβες, θα τον κυνηγούσε η αστυνομία, θα τον πυροβολούσε και η σφαίρα θα ξέφευγε και θα σκότωνε το γιο της, όπως ακριβώς έγινε με τον Μαζιώτη, γιατί ο γιος της περνούσε από το μέρος που πυροβόλησαν τον Μαζιώτη και εκεί ακριβώς στο μέρος εκείνο θα πυροβολούσαν και τον Νίκο και αντί για τον Νίκο θα σκοτωνόταν ο γιος της.
Η κυβερνητική τρομολαγνεία είχε οδηγήσει την κοινωνία σε παράνοια, προς όφελος πάντα της ακροδεξιάς πολιτικής. Ο Νίκος που δεν είχε εμπλακεί ποτέ σε τρομοκρατικές ενέργειες, που δεν είχε βλάψει, ούτε θα βλάψει ποτέ του άνθρωπο η ζώο θα έβαζε βόμβα στο Mall και θα σκότωνε παιδάκια.
Για τη δεξιά κοινωνία ο Γρηγορόπουλος ήταν πλέον ένας αλήτης που έκλεισε στη φυλακή ένα φιλήσυχο αστυνομικό και ο Ρωμανός ένας αδίστακτος και επικίνδυνος τρομοκράτης.
Και στο Εφετείο της Λαμίας για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ο δικηγόρος του Κορκονέα θεωρούσε επίσης τον Νίκο τρομοκράτη και επομένως και τον Γρηγορόπουλο, αφού ήταν φίλοι και χαρακτήρισε τον Κορκονέα θύμα τους, που αμύνθηκε για να σώσει τη ζωή του. Και όταν άρχισα εγώ να λέω πως ο Κορκονέας έκλεισε δύο σπίτια και εξιστορούσα πως ο Νίκος βίωσε αρχικά τον θάνατο της γιαγιάς του και μετά τον θάνατο του φίλου του και τέλος τη δολοφονία του Αλέξανδρου, ο εισαγγελέας της έδρας, που αθώωσε τον Σαραλιώτη και έβγαλε από τη φυλακή τον Κορκονέα και μιλούσε με λόγια συμπαράστασης προς τους δολοφόνους, σαν να ήταν δικηγόρος τους, με διέκοψε λέγοντας πως κι άλλοι άνθρωποι έχασαν τη γιαγιά τους και το φίλο τους, αλλά δεν κατέληξαν έτσι.
Κατά τον εισαγγελέα ο Νίκος έχασε τον Αλέξανδρο. Έτσι απλά. Ο εισαγγελέας σκέφτεται όπως η Lady Bracknell: το να χάσεις ένα φίλο είναι ατυχία, το να χάσεις όμως δύο φίλους είναι απροσεξία.
Είχα μια γάτα που δεν ερχόταν ποτέ σε αγκαλιά. Ήθελε να την χαϊδεύω, αλλά στην αγκαλιά μου δεν ανέβηκε ποτέ. Κι όταν ερχόταν κάποιος ξένος εκείνη έβγαινε έξω. Μια μέρα που ήρθε στο σπίτι ο Νίκος κάθισε στον καναπέ κι αμέσως η γάτα πήδηξε και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά του κι άρχισε να γουργουρίζει. Γιατί ο Νίκος είναι ο πλέον άκακος κι ευγενικός άνθρωπος. Και μια γάτα μπορούσε να καταλάβει αυτό που δεν μπορούσαν πριν λίγους μήνες να καταλάβουν μια ανακρίτρια και ένας εισαγγελέας. Ούτε να δουν το ανθρώπινο μέγεθός του.
Και θα έρθω εντέλει και σε αυτό το “κακόψυχο αφεντικό” του Εφετείου που συνεδρίαζε στις φυλακές Κορυδαλλού, για να καταδικάσει τον Νίκο και τους συντρόφους του. Ναι, αναφέρομαι στην εισαγγελέα εφετών Σοφία Αποστολάκη, τη χαροκαμένη μάνα του Βασίλη Καλογήρου που συμπονούμε βέβαια, αλλά η ίδια δεν δίστασε να βυθίσει στην απόλυτη απόγνωση μια άλλη μάνα, τη μάνα του Νίκου Ρωμανού, όταν πρότεινε ποινή 20 ετών με το σκεπτικό ότι αφού ο Νίκος είναι αναρχικός είναι και τρομοκράτης. Και κάθε πράξη του είναι τρομοκρατική.
Αναρχικός και τρομοκράτης στο εξής θα θεωρούνται το ίδιο και το αυτό. Κι ας μην ανήκε ο Νίκος σε καμιά τρομοκρατική ομάδα. Και αν δεν ήταν ο Νίκος στη φυλακή αυτήν την περίοδο ίσως η Αποστολάκη να τον θεωρούσε ύποπτο για τη δολοφονία του γιου της. Δεν θα μπω στον κόπο να εξηγήσω γιατί αυτό αποκλείεται, γιατί αδυνατεί να το καταλάβει».
«Ο τρομονόμος 187Α πρέπει να καταργηθεί»
Ο Γιώργος Κακαρνιάς, συνήγορος του προφυλακισμένου Δημήτρη Π., ανέφερε πως «υπερασπίζομαι έναν άνθρωπο που ήταν ο πρώτος που συνελήφθη και πήγε στη φυλακή, βιώνει τη στοχοποίηση και δημοσιοποίηση των στοιχείων του, την απόλυση από τη δουλειά του, την ένταξή του σε λίστες τρομοκρατίας, όπως όσοι διώκονται με το 187Α». Τόνισε την ανάγκη κατάργησης του 187Α που είναι μια «μαύρη τρύπα», αφού «η πλειοψηφία όσων διώχθηκαν με αυτό καταδικάστηκαν». Ακόμα και σε περιπτώσεις που κατέπεσαν οι κατηγορίες σε πολλές περιπτώσεις ακολουθήθηκε η πεπατημένη «άπαξ τρομοκράτης, πάντα τρομοκράτης». «Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Νίκος που παρά την αθώωση του γύρισε πάλι στο σημείο μηδέν» σημειώνει.
Όπως ανέφερε «είναι λίγοι αυτοί που εκφράζουν ανοιχτά την αλληλεγγύη σε όσους διώκονται σαν τρομοκράτες και τους αξίζουν συγχαρητήρια». «Ο ποινικός λαϊκισμός, η ποινική καταστολή, η αυστηροποίηση του σοφρωνιστικού κώδικα και η γενικότερη κατάσταση στις φυλακές είναι στοιχεία αλληλένδετα και πρέπει να σταματήσουν» κατέληξε.
«Πογκρόμ κατά του περιβάλλοντος των κατηγορουμενων»
Ο Αλέξανδρος Κανελλόπουλος, συνήγορος του προφυλακισμένου Αργύρη Κ., ανέφερε πως «η σύλληψή του ήταν έξαρχής στοχευμένη», αφού «τα αποτυπώματά του είχαν ταυτοποιηθεί την ίδια μέρα με του Ρωμανού, αλλά δεν συνελήφθη την ίδια μέρα». «Όταν πήγε να απολογηθεί είχε ήδη προφυλακιστεί ο Ρωμανό και οποιαδήποτε ελπίδα να αφεθεί ελέυθερος την είχε ήδη στερηθεί». Ο ίδιος αναφέρει πως ο Αργύρης Κ. καλούταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάκρισης να δώσει εξηγήσεις για τη σακούλα, κάτι που αποτελεί «αντιστροφή του τεκμηρίου της απόδειξης, καθώς ζητήθηκαν εξηγήσεις από έναν κατηγορούμενο, ενώ το βάρος της απόδειξης το έχει η κατηγορούσα αρχή» και « είναι παράβαση της φιλοσοφίας του δικαίου».
«Στοχοποίησαν όλα τα άτομα του οικογενειακού, φιλικού και οικογενειακού περιβάλλοντος» σημείωσε, καταγγέλλοντς πως ο πατέρας του Αργύρη Κ. κρατήθηκε όταν πήγε να τον επισκεφτεί το πρώτο βράδυ της σύλληψης, ώστε να του αποσπάσουν κατάθεση «παρότι είχε κλείσει η προδικασία και η υπόθεση ήταν στα χέρια της ανακρίτριας», με στόχο «να σπάσει ο κρατούμενος». Αντίστοιχη πίεση υπήρξε στον συνεργάτη του και στη συγκάτοικό του, καταγγέλλει ο συνήγορος που κάνει λόγο για «πογκρόμ κατά του περιβάλλοντος των κατηγορουμενων».
Επιπλέον καταγγέλλει την «άδικη μεταγωγή του στις φυλακές του Μαλανδρίνου, όπου κρατούνται βαρυποινίτες και ελάχιστοι προσωρινά κρατούμενοι – ίσως είναι ο μόνος», όπου είναι «αποκομμένος από το φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον του». Επίσης καταγγέλλει πως δέσμευσαν τον μισθοδοτικό λογαριασμό του πατέρα του από την Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες, καθώς ήταν συνδικαιούχος ο Αργύρης»
«Η Χρυσή Αυγή δεν διώχθηκε ποτέ με το 187Α»
Ο Κώστας Παπαδάκης, συνήγορος Μαριάννας Μ., που αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα υγείας καθώς βρισκόταν στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων όταν έγινε η έκρηξη, ανέφερε πως «το 187Α είναι μια πληγή στο δικαιικό σύστημα που πρέπει να καταργηθεί». Μάλιστα, τόνισε πως «η Χρυσή Αυγή και καμιά οργάνωση από το δεξιό άκρο δεν διώχθηκε ποτέ» με το 187Α αναδεικνύοντας τα δύο μέτρα και σταθμά της «αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας».
Σημείωσε πως καλούσαν την Μαριάννα, μια πολυτραυματία να απολογηθεί για ένα κακούργημα, ενώ ήταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Καταγγέλλει επίσης πως «η μνήμη του Ξυμητηρη σκυλευτηκε» και ακολούθησε «η γνωστή διαρροή σεναριων σε ΜΜΕ από την αντιτρομοκρατική για να διευρύνει τα όρια της δικογραφίας, για να παρουσιάσει μια επιτυχία πως εξάρθρωσε μια τρομοκρατική οργάνωση. Επειδή δεν τις βγήκε, δημοσιοποίησε τα στοιχεία και τις φωτογραφίες των εμπλεκομένων, καλόντας τον κόσμο να καταθέσει αν έχει στοιχεία εναντίον τους. Μετά από 4 μήνες δεν κατέθεσε κανένας» και μέχρι σήμερα «δεν υπάρχει καμία απόδειξη των ισχυρισμών της αντιτρομοκρατικής για τη δήθεν ύπαρξη τρομοκρατικής οργάνωσης».
«Τα δακτυλικά αποτυπώματα είναι ανεπαρκή ακόμα και ως ένδειξη. Στην υπόθεση της 17Ν, ο ένας από τους 4 αδερφούς Ξηρούς απαλλάχθηκε με βούλευμα, παρότι υπήρξε δακτυλικό αποτύπωμα σε ακίνητο, ενώ η Αγγελική Σωτηροπούλου -σύζυγοςτου Δ. Κουφοντίνα- επίσης απαλλάχθηκε, παρότι υπήρχε δακτυλικό αποτύπωμα στη λεγόμενη γιάφκα της οδού Δαμάρεως». Αντίστοιχες περιπτώσεις ανέφερε και από την υπόθεση της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, καθώς όπως ανέφερε ένα «δακτυλικό αποτύπωμα ακόμα και σε ακινητη επιφάνεια δεν αποτελεί ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο και δεν μας λέει αν ήταν άμεση ή έμμεση η μεταφορά του και υπό ποιες συνθήκες. Το ίδιο ισχύει και για το άλλο “υπερόπλο” της Αντιτρομοκρατικής, το DNA. Πόσω μάλλον σε μια σακούλα. Αν ήταν το αποτύπωμα οποιουδήποτε άλλου δεν θα είχε διωχθεί».
«Η Μαριάννα έμεινε στον Ευαγγελισμό μόνο δύο βδομάδες και μετά μεταφέρθηκε στο Κορυδαλλό με τραύματα και το ένα μάτι μα μην βλέπει. Περιμένει τρεις μήνες για μια αξονική εγκεφάλου, δεν έχει εξεταστεί το αιμάτωμα στο κεφάλι παρότι έχουν ενταξει οι ζαλάδες» προειδοποίησε, καλώντας να παρέμβουν οι ιατρικοί σύλλογοι.
«Όχι προσωρινη κράτηση σε κάθε περίπτωση»
Η Άννυ Παπαρούσου, συνήγορος Δήμητρας Ζ. ανέφερε πως «κεντρικός πυρήνας από τις πρώτες δικές της “τρομοκρατίας” είναι η αντισυνταγματικότητα του 187Α».
«Εκπρόσωπω μια κοπέλα που διώκεται λόγω του περιβάλλοντος της» σημείωσε. «Τα ΜΜΕ μιλούσαν για μια οργάνωση χώρις όνομα και χωρίς σύνδεση με την υπόθεση» εξηγεί. «Γιατί η πρέπει κάθε φορά η δικαστική εξουσία με αυτά τα δεδομένα να επιβάλει τη προσωρινή κράτηση και δεν ακολουθεί την αρχή της αναλογικότητας;» αναρωτήθηκε. «Όχι προσωρινη κράτηση σε κάθε περίπτωση, όχι με αυτό τον τρόπο. Οι ζωές των νέων ανθρώπων διαλύονται στη φυλακή» τόνισε, μιλώντας για κατάχρηση του μέτρου της προφυλάκισης από τη δικαστική και πολιτική εξουσία.
Παρέμβαση από τις κρατούμενες της υπόθεσης στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού
Η συνέντευξη Τύπου ολοκληρώθηκε με τις παρεμβάσεις από το κοινό του Θωμά Αχταρίδη από το ΜέΡΑ25, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δικηγόρου, βουλεύτριας και επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας», όπως επίσης και μιας νέας ακούμενης δικηγόρου και του Πέτρου Κωνσταντίνου από την ΚΕΕΡΦΑ, ενώ διαβάστηκε και η επιστολη της Μαριάννας Μ. και της Δήμητρα Ζ., η οποία ακολουθεί αναλυτικά:
«Θα θέλαμε μέσω αυτής της μικρής παρέμβασης να φέρουμε στο τραπέζι της εκδήλωσης το σημαντικότερο και το πιο βαρύ φορτίο της υπόθεσης. Την απώλεια του αναρχικού αγωνιστή, συντρόφου και φίλου Κυριάκου Ξυμητήρη, ο οποίος έπεσε μαχόμενος στις 31/10 στο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας. Ενός υπέροχου ανθρώπου που έδωσε τη ζωή για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
Τ’ όνομά σου πέρασε βουερά
απ’ την ακοή της γης,
έσπασε τους πάγους της σιγής
σάρωσε των δισταγμών τα φράγματα
άναψε στο μέγα τζάκι τα βρεγμένα ξύλα,
κι εβρυχήθη στων μεγάρων την αυλή
– απειλή.
